باراک اوباما، رئیس‌جمهور آمریکا، در سخنرانی خود در پارلمان غنا در اولین سفر دولتی خود به آفریقا، خطاب به مردم آفریقا گفت:
می‌دانیم با وجود پیشرفت‌های صورت‌ گرفته هنوز بسیاری از وعده‌ها تحقق نیافته‌‌اند. زمانی که من به دنیا آمدم کشورهایی مانند کنیا درآمد سرانه‌‌ی بیشتری نسبت به کره‌جنوبی داشتند. اما اکنون کره‌‌جنوبی گوی سبقت را ربوده است. بیماری و مناقشات مناطقی از قاره آفریقا را به ویرانی کشانده است.... تاریخ کشورهایی مانند کره‌جنوبی و سنگاپور نشان می‌دهد که کشورهایی به شکوفایی رسیده‌‌اند که بر منابع انسانی و ظرفیت‌‌های درونِ کشور سرمایه‌گذاری کرده‌اند [تشویق جمعیت]؛ از طریق ارتقاء صنایع صادراتی، تربیت نیروی کار ماهر و ایجاد فضای لازم برای کسب و کارهای کوچک و متوسطی که فرصت‌‌های شغلی می‌آفرینند.
هدف این کتاب روشن نمودن مسیر توسعه‌‌ی اقتصادی کره‌جنوبی از فقر تا صنعتی مدرن است. انگیزه‌‌ی این تألیف، فعالیت‌‌های اخیر من در مقام مشاور توسعه‌‌ی بین‌المللی است. به عنوان شاهد روند توسعه‌‌ی اقتصادی کره‌‌جنوبی، از آنجا که بیش از سه دهه است در مسائل مختلف سیاست‌‌گذاری‌‌های توسعه‌‌بخشی دولت کره درگیر بوده‌ام، شانس دیدار بسیاری از کشورهای در حال توسعه برای گفتگوی سیاسی را داشته‌‌ام و شاهد سطوح مختلفی از فقر بوده‌ام که به صورت روزافزونی باعث تهیدستی افراد غیر مولد شده‌است. در ابتدا، شدتِ فقر در برخی از کشورهای جنوب صحرای آفریقا و کشورهای جنوب شرق آسیا را باور پذیر نمی‌‌دیدم. اما هنگامی که با خود خلوت می‌کردم، به یاد تجربه دوران کودکی خودم از زندگی در فقر می‌افتادم. ​
مانند بسیاری از کره‌ای‌های هم نسل من، خاطرات دوران کودکی‌‌ام با رویدادهای فاجعه‌بارِ تنش‌های ژئوپولیتیکی شبه‌جزیره‌‌ی کره در اواسط قرن بیستم شکل گرفت. در سال ۱۹۵۰ زمانی که چهار سال داشتم، در خلال جنگ کره، خانواده‌‌ی شاد و صلح طلبِ ما شامل والدین جوان و دو پسر چهار و دو ساله، گویی مورد اصابت صاعقه قرار گرفت. پدر خانواده به کره‌شمالی برده شد و باقی اعضای خانواده به مادر ۲۴ ساله‌‌ام سپرده شدند تا از آنها مراقبت کند: هفت عضو باقیمانده‌‌ی خانواده شامل مادر شوهر، چهار برادر و خواهر شوهر و دو فرزند خودش بود؛ من پسر بزرگش بودم. تلاش‌‌های او برای حفظ خانواده‌ مانند نزاعی سخت بود. اولین خاطرات بزرگ شدن من شامل صحنه‌‌های دریافت کمک‌های غذایی مانند برنج، آرد گندم و شیر خشک می‌‌شود و حتی هنگامی که به مدرسه ابتدایی می‌‌رفتم باز هم دریافت اعانه‌‌ها ادامه داشت. در همین راستا یکی از دوستانم تعریف می‌‌کرد که یک بار لباسی با ظاهر عجیب و غریب به عنوان اعانه دریافت کرده بود و چون نمی‌‌دانست به چه دردی می‌‌خورد در تمام طول زمستان از آن به شکل روگوشی برای گرم کردن ​​​​​​​​ گوش‌‌هایش استفاده می‌‌کرده است و بعدها متوجه شد آن لباس با شکل عجیب و غریب‌‌ش یک سوتین بوده. این موضوع در مورد نسلی که سال‌های شکل‌گیری‌‌اش در حاشیه‌‌ی مشقات، گذران زندگی و فقر و فلاکت سپری شده است، مطالب بسیاری را بیان می‌کند. 
تجربه‌‌ی نه چندان کوتاه‌‌مدت من از فقر، به من یادآور می‌شود که کودکی‌‌ام چندان هم متفاوت از شرایط زندگی بسیاری از مردم کشورهای در حال توسعه‌‌ی کنونی نبوده است. با مشاهده فقر در جامعه جهانی به عنوان فردی که هم فقر و هم ثروت را تجربه کرده‌است، شروع کردم به پرسیدن سوالاتی از خودم در مورد اینکه فقر چیست و چگونه می‌‌توان بر فقر در یک کشور غلبه کرد.
فقر آنگونه که بانک جهانی به سادگی آن را در قالبِ اعداد و آمار تحلیلی به عنوان زندگی با درآمد کم‌تر از 9/1 دلار در روز -این شاخص برابر با 25/1 دلار در روز بود که در اکتبر ۲۰۱۵ به این مبلغ افزایش یافت- تعریف می‌‌کند نیست. فقر چیزی فراتر از سطح درآمد پایین است. فقر هم بر فرد و هم بر جامعه‌‌ای که فرد به آن تعلق دارد تاثیری عمیق می‌‌گذارد. فقر به معنای واقعی کلمه ماهیت کلی زندگی انسان‌‌ها را با نمودهای مختلفی از جمله مرگ و میر نوزادان، شاخص سلامت پایین و بیگانگی اجتماعی گرفته تا امید به زندگی پایین، آماج تاخت وتاز قرار می‌‌دهد. بزرگترین تناقض در مورد فقر این است که کسانی که کم‌ترین توان فرآوری را دارند اغلب بزرگ‌‌ترین قربانیان فقر هستند. تأثیری که فقر بر احوالات جامعه می‌‌گذارد فراتر از تاثیرات فردی آن است. محرومیت بستر مناسبی برای پیدایش و رشد مجرمین و دیگر اشکال ناهنجاری‌های اجتماعی و ناآرامی‌‌های حاصل از آن فراهم می‌‌کند. فروپاشی پیوندهایی که جوامع را در کنار یکدیگر نگه می‌دارد، نخستین تلفات ناآرامی است. به عنوان مثال، تا دهه ۱۹۸۰، کره به خاطر ناآرامی‌های دائمی بر اثر تظاهرات متعدد دانشجویان در پیِ بسته شدن مراکز آموزشی و سرکوب بی‌رحمانه توسط نیروی پلیس و همچنین مناقشات میان کارگران و کارفرمایان در جامعه جهانی بدنام بود. اما با افزایش پایدار درآمد از دهه ۱۹۹۰، دیگر ناآرامی اجتماعی چشمگیری در کره رخ نداد. در چنین شرایطی، میتوان فقر را یک فاجعه‌‌ی اجتماعی دانست که افراد جامعه را از خصائص انسانی تهی کرده، تعارضات اجتماعی را در جامعه افزایش داده و ثبات اجتماعی را به خطر می‌اندازد. ​
هیچ‌کس نمی‌خواهد در فقر باقی بماند. انسان‌‌ها به طور غریزی نهایت تلاش خود را به کار می‌‌گیرند تا از فقر احتراز کنند و نیز استانداردهای زندگی خود را بهبود بخشند. جوامع چه در سطوح محلی چه در سطح جهانی، می‌کوشند فقر را در جامعه کاهش دهند و به افراد تهیدست کمک کنند. دولت‌ها نیز در سطوح ملی و محلی، به شیوه خود تلاش می‌‌کنند. همانطور که در اهداف توسعه‌‌‌‌‌‌ی هزاره تا سال ۲۰۱۵ و اهداف توسعه‌‌ی پایدار تا سال ۲۰۳۰ آمده است، جامعه‌‌ی بین‌المللی کاهش فقر را به عنوان یک دستور کار اصلی جهانی تعیین کرده است. با این حال کاملا محسوس است که در این چند ربع قرن، علی‌‌رغم افزایش تلاش‌ها برای کاهش فقر و توسعه‌‌ی اقتصادی در مقیاس جهانی، نتایج مورد نظر به طور کامل محقق نشده‌اند. این واقعیت ناخودآگاه مرا به سمت این پرسش سوق می‌دهد که چرا دستاورد قابل توجهی در زمینه کاهش فقر در سطح جهانی حاصل نشده است. برای پاسخ به این سوال باید ماهیت فقر و چگونگی مقابله با آنرا بررسی کنیم. ​
به نظر می‌رسد فقر سه ویژگی متمایز دارد:
اول اینکه، فقر بیش از هر چیز دیگری شبیه یک بیماری مزمن است. از آنجا که فقر ناشی از عوامل متعدد و پیچیده‌ای است، درمان آن دشوار است. این واقعیت که از میان بسیاری از جمهوری‌های نوظهور در پایان جنگ جهانی دوم، به غیر از کره‌جنوبی تنها تعداد اندکی از کشورها به عضویت سازمان همکاری اقتصادی و توسعه درآمدند، در عمل گواه این مدعاست. نتایج ناکارآمدِ دهه‌ها اجرای برنامه‌های کاهش فقر توسط جامعه‌‌ی جهانی در مکان‌هایی مانند کشورهای جنوب صحرای آفریقا به این عقیده که فقر قطعا مشابه یک بیماری مزمن است اعتبار می‌بخشد.
دوم اینکه؛ فقر نه تنها خود یک بیماری تراژیک است، بلکه بیماری‌های دیگری نیز در بطن خود دارد. درست همانطور که دیابت دیگر معضلاتِ سلامت مانند فشار خون بالا، گردش خون ضعیف و رتینوپاتی دیابتی را به همراه دارد و این معضلات بر میزان بغرنجیِ معضلِ اصلی می‌افزایند؛ به همین ترتیب فقر نیز سلسله مراتبی از مشکلات را همراه می‌آورد. افرادی که تحت شرایط فقر زندگی می‌کنند، گرسنه هستند و از تامین نیازمندی‌های روزانه‌‌ی خود ناامید شده‌اند، ممکن است برای ارتکاب جرم وسوسه ‌شوند که در نهایت می‌‌تواند منجر به فروپاشی جامعه شود. تاریخ نشان می‌دهد که کشورهای فقیر به راحتی می‌توانند به وضعیت شکنندگی دچار شوند و کشورهایی که دچار این وضعیت ‌‌می‌‌شوند دیگر به سختی می‌توانند از دام فقر بگریزند.
سوم اینکه گاهی نارسایی‌هایی در زندگی به وجود می‌آیند که موجب تألماتی در زندگی می‌‌شوند اما مانعی برای امرار معاش ایجاد نمی‌کنند و این نقطه‌‌ی مقابل فقر است زیرا فقر هم زندگی انسان فقیر و هم جامعه را مورد تهدید قرار می‌دهد. احتمال بسیاری وجود دارد که کشورهای فقیری که در معرض مخاطرات ناشی از تغییر در خط‌‌مشی‌‌های سیاسیِ کشورهای قدرتمندتر و ثروتمندتر قرار دارند، حق حاکمیت خود را از دست بدهند. سلطه‌‌یِ بیگانگان می‌تواند به شکل تحمیل ساختارهای اقتصادی و سیاسی ِ سرکوب‌‌گرانه در قراردادها و یا توافقات قانونی ناعادلانه باشد به‌صورتی که برای کشورهای فقیر زیان‌‌بخش باشد. حفظ استقلال حاکمیت و تمامیت ارضی تنها برای دولت‌‌هایی حائز اهمیت است که در نظامِ طبقه بندی ناعادلانه‌‌ی جهانی توانِ به اثبات رساندن چنین ادعایی را داشته باشند. کشورهای فقیر فاقد ابزار لازم برای جلوگیری از سلطه‌‌یِ حکومت‌های قدرتمند هستند. تاریخ متاخر کشور کره‌‌جنوبی مثال خوبی در این رابطه است. بااینکه کشور کره در جنگ جهانی دوم شرکت نداشت اما با پایان یافتن جنگ ابرقدرت‌ها شبه‌جزیره‌‌ی کره را به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم کردند. در بحران مالی سالِ 1997 کره، صندوق بین‌المللی پول و کشورهای وام‌دهنده تمام مبلغِ وام‌های خود را بدون تقبل بخشی از ریسک سرمایه‌گذاری پس گرفتند و به دلیلِ همین سیاست پر هزینه‌ای که توسط صندوق بین‌المللی پول اعمال شد کشور کره دچار بیکاری گسترده و ورشکستگی بنگاه‌‌های اقتصادی شد. تاریخ جهان به تعبیری تاریخ ظهور و سقوط کشورهاست و از عوامل اصلی سقوط، فقر و فقدان قدرت برای حفظ حاکمیت کشور است. ​